Persoonlijke verhalen

Het was 18 augustus 2017. Ik moest mijn spullen inpakken en mijn ouders zouden me ophalen, op weg naar de kliniek. Daar ging ik dan, zwaar depressief en niet wetende wat mij te wachten zou staan. Eenmaal opgenomen in de kliniek waren de emoties beladen, negatief en ik kon alleen maar huilen. De druk was zo zwaar, dat ik conversie aanvallen kreeg. In het begin kon ik, ondanks de depressie, nog redelijk goed communiceren met de hulpverlening en de medebewoners. Alleen duurde het niet lang voordat ik bovenop de depressie een enorm zware psychose kreeg en suïcide pogingen had ondernomen. De redenen dat ik was opgenomen waren dan ook niet mals.

Ik begon voor het eerst te praten over mijn misbruik verleden, mijn moeder had de diagnose borstkanker, mijn goede vriendinnen hadden allerlei zware verslavingsproblemen, er was een enorme familie ruzie ontstaan tussen mijn zussen en broer tegenover mijn ouders en mijn kat Panda was recent overleden aan de gevolgen van een hersentumor. Daar zit je dan, zwaar eenzaam, psychotisch en depressief met een vergiftigde lever door alcoholmisbruik en zware medicijnen. Ik verloor kilo’s en kon niet eten of voor mezelf zorgen. Ik ging dood. Althans dat dacht ik.

Hoe kom je nu uit zo’n situatie, vergelijkbaar met een hel? Met enige kwaliteit van leven, het terugkrijgen van je waardigheid en perspectief tot herstel? Hoe kom je tot het punt van ontslag uit de kliniek? Het was heel erg zwaar en de psychose woedde voort. De eerste stap was weer gaan praten, zodra dat kan of mogelijk is, met de hulpverlening, medebewoners, mijn ouders en familie. Dit was moeilijk, aangezien ik door de psychotische depressie niet kon communiceren op een heldere en goede manier. Door te overleven en de eigen kracht terug te winnen, kon ik langzaam weer eten, herstellen en aansterken. Dit ging met vallen en opstaan. Ik kan wel zeggen dat de activiteiten in de kliniek en mijn vrijwilligerswerk bij het Nationaal Onderwijsmuseum, mij hebben geholpen om de structuur weer op te pakken.

Doorzettingsvermogen, moed en eigen kracht zorgden ervoor dat ik uiteindelijk in december 2017 een plan had gemaakt om weer naar huis te kunnen gaan. Dit plan is zeer belangrijk, evenals het signaleringsplan wat ik met de hulpverlening had opgesteld. In plaats van een passieve houding en bedenken dat je niet meer geholpen kan worden, is het belangrijk dat er een keerpuntkomt, een soort ‘snap’ moment. Een soort ingeving uit eigen kracht met behulp van je omgeving. Je veerkracht is hierbij ontzettend belangrijk, evenals het besef dat het iedere dag steeds een beetje beter zal gaan. Zit je in een positieve flow in de kliniek? Dan zul je merken dat je omgeving ook steeds positiever wordt. Het signaleringsplan zorgt ervoor dat je je grenzen kan gaan bewaken ten opzichte van ontsporing en verslaving.

In mijn eigen plan stond duidelijk wat ik moest regelen om weer thuis te kunnen wonen. Het plan omvatte o.a. het opnieuw opbouwen van sociale contacten, het regelen van mijn medicatie, het opnieuw uitvoeren van mijn huishouden, boodschappen doen, het weer opnieuw wennen aan een ontvreemd huis en het regelen van afspraken met de ambulante zorg en de hulpverlening. Ik moest de regie weer in handen nemen, anders kon ik niet met ontslag. Het is dan ook belangrijk om het vertrouwen in jezelf, je netwerk en de hulpverlening terug te winnen. Door plannen op te schrijven en je goed voor te bereiden op belangrijke gesprekken, met de psychiater, de hulpverlening en familie, kun je laten zien dat je weer naar huis kan.

Ik was nog niet helemaal hersteld van de psychotische depressie. Ik maakte me zorgen en had paranoïde gedachten en psychotische verschijnselen eenmaal thuis. Ik moest stapje voor stapje gaan herstellen. Het moeten breken van vriendschappen, na en tijdens de opname, gaf veel onrust, aangezien dit vriendschappen waren, gebaseerd op drank & drugs, met de nodige criminele invloeden. Dit voedde mijn angst dat door mijn verslavingen, ik altijd bang zou moeten zijn voor de veiligheid van mijn leven en de veiligheid van mijn eigen huis.

Hoe kom je los van deze angstige situatie, eenmaal weer thuis wonend na het ontslag? Het belangrijkste is dat je clean blijft en je afspraken nakomt met je familie, andere vrienden en de hulpverlening. Ook structureel vrijwilligerswerk blijven doen is erg belangrijk. Ik wilde geen contact meer en kon geen relaties meer aangaan met oude contacten, die drank & drugs gebruiken. Uit veiligheid had ik een ander slot op de deur laten zetten, maar dit kalmeerde mij toch niet voldoende om mijn huis te zien als veilige thuishaven.

Doordat mijn beste vriendin destijds mij opving thuis en mijn ouders, buren, buddy en de PIT verpleegkundige mij ook hielpen, zette ik stapje voor stapje positieve sprongetjes richting herstel. Dit moet je blijven doen en clean blijven. Het was moeilijk om de alcohol te weren, maar toch lukte het en hoe langer de tijd voortduurde des te sterker ik werd. Ik kon slechte gedachten scheiden van goede gedachten en werd positiever. Voorzichtig kreeg ik weer een positief zelfbeeld. Iedereen om mij heen werd heel erg trots op me dat ik clean bleef. Ik heb dan ook sinds 17 augustus 2017 geen alcohol meer gedronken, geen druppel meer. Op 2 juli 2017 heb ik voor het laatst geblowd, en harddrugs gebruik ik niet meer sinds februari 2013.

Ik werd strijdbaar en ging actief aan de slag met mijn ziekte en herstel. Door hetzelfde pad te blijven volgen werd ik onbezorgder en sterker. Ik heb EMDR therapie gevolgd in 2018 en 2019 om alle traumatische ervaringen een plek te kunnen geven. Ik besprak op alle fronten mijn paranoïde gedachten en nare gevoelens met de hulpverlening van het FACT Team, waar ik nu nog steeds bij in behandeling ben. Het is belangrijk om te blijven praten. Door een bewakingscamera te plaatsen in mijn gang, kreeg ik rust in mijn hoofd en werd mijn huis langzaam weer mijn veilige thuishaven. Ik kan mijn huis nu onbezorgd verlaten en alle nare situaties van toen en paranoïde gedachten slijten langzaam weg.

Ik ben voorzichtig met sociale contacten op het gebied van drank & drugs. Ik heb nu een netwerk van vrienden, ouders en familie met een stabiele basis. Door therapieën, trainingen en gesprekken met de hulpverlening zet ik steeds grotere stappen richting herstel. Ik blijf op hetzelfde pad doorlopen en  creëer een positief zelfbeeld. Soms zit het tegen, zwaar tegen, maar doordat de basis stabiel is en ik clean ben, kan ik meer aan en heb veel meer veerkracht. Door mijn ervaringen, kracht en herwonnen denkvermogen, kan ik anderen die het moeilijk hebben, gaan helpen. Ik loop nu op het pad van geluk, liefde en herstel en ervaar een kracht om op een gezonde manier tegenslagen, verslavingen en psychische klachten altijd de baas te kunnen zijn. Dit proces duurt mijn hele leven. De overwinningen en successen van nu zijn gebaseerd op jarenlang laagje voor laagje alle narigheid, verslavingen en psychische klachten van me af te pellen. Daardoor groeit nu mijn eigen kracht en positief zelfbeeld.

Ik ervaar liefde en geluk en voel me goed. Ik blijf consequent en clean en blijf lopen op het pad in het leven van liefde, geluk en herstel. Ik zie de toekomst als uitdagend, positief en voorspoedig. Door dit pad te bewandelen kan ik blijven voelen hoe het is om te kunnen leven als een volwaardig en liefdevol mens.

 

Ik heb de dood in de ogen gezien

Het gebeurde in 2017

Mijn lieve Panda ging dood

Ik had teveel gedronken en geblowd

Help….mijn lever zei: I’m gonna explode!

 

Ik heb de dood in de ogen gezien

Alles ging fout in 2017

Mijn moeder kreeg borstkanker en keek de dood in de ogen

Ik had iedereen met drank & drugs bedrogen

 

Ik heb de dood in de ogen gezien

Ik kreeg een zware psychose in 2017

Laat die zooi toch liggen en doe als ik

Wordt clean en ga voor de natuurlijke kick

Als je gebruikt ga dan stoppen

Anders zul je zien komt de dood op de proppen

 

Ik heb de dood in de ogen gezien

Ik heb geleden en geleerd in 2017

Nu ben ik clean en voel ik me beter

Al die zooi interesseert me voor geen meter

Mijn ouders zijn nu trots en heel erg blij

Ik kan nu helder denken en voel me super vrij

 

Ik heb de dood in de ogen gezien

Verleden tijd is het jaar 2017

Zorgen voor jezelf is altijd goed

De toekomst is van jou, houd goede moed

Maak iedereen super trots en heel er blij

Jij hebt de keuze om te stoppen en maak jezelf vrij 

 

Mathijs is een bezoeker van PEERpoint

Een nieuw begin

Na mijn laatste opname in het psychiatrisch ziekenhuis realiseerde ik me dat ik iets moest doen, wilde ik niet meer opgenomen worden. Ik voelde veel onmacht over de manier waarop ik leefde. Ik zat maar en kwam tot niets. Ik durfde niet meer iets te willen. Bang voor nog meer pijn. Gevolg was dat ik een enorme kwaadheid ontwikkelde. Kwaad was ik op mijn besluiteloosheid en uitzichtloze situatie. Kwaad op de psychiatrie omdat ik vond dat ze me niet goed hielpen. Kwaad over het misbruik en de gevolgen die ik ervan ondervond toen ik het openbaar maakte. Ik uitte die kwaadheid niet. Die groeide diep van binnen.

Die kwaadheid is uiteindelijk mijn redding geworden. Ik kreeg er wonderbaarlijke energie door. Genoeg energie voor iets nieuws. Genoeg energie om naar het selectiegesprek voor de opleiding tot ervaringsdeskundige te gaan. Hoewel het zweet in mijn handen stond. En, ik bijna zeker dacht te weten dat het toch niets zou worden. Mijn verbazing was groot toen ik werd geselecteerd. Ik geselecteerd? Al 40 jaar en zulke gekke dingen gedaan de afgelopen jaren! Wat had ik toch een negatief zelfbeeld. Doordat ik geselecteerd werd ontstond er heel voorzichtig diep van binnen wat hoop. Dit bleek later het begin van mijn weg naar herstel!

Ik begon met angst en beven aan de opleiding. Na de miserabele jaren was ik mijn zelfvertrouwen volkomen kwijt. Ik was het zicht kwijt op wat ik nog wel of niet meer kon. Door de saamhorigheid tussen de deelnemers van de opleiding kwam het beste van mezelf aan de oppervlakte. Ik hoefde me nergens voor te schamen. We herkenden onszelf in elkaars verhalen. We pepten elkaar voortdurend op! En we corrigeerden elkaar soms stevig. Er waren wel eens strubbelingen, maar door die openheid naar elkaar toe gingen die ook weer snel over. De docente van de opleiding was een invoelende vrouw met kennis van de psychiatrie. Ze behandelde ons als gelijke en was bijna altijd aanspreekbaar. Na de opleiding vond ik direct werk als begeleider in een beschermde woonvorm. Weet je het gaat er niet om wat je gaat doen, als het maar iets is wat je alle moeite waard vindt om (weer) in beweging te komen. Bij mij was dat: weer gaan leren!

Lenneke is ervaringsdeskundige trainer/coach bij PEERpoint 

Hey, alles kapot makende, vervelende verslaafde ik.

Je bent al van kleins af aan bij mij. Vroeger wilde je nog leuke dingen met mij doen door buiten te spelen. Ook al was het slecht weer, we gingen toch. Toen ik ouder werd vond je het leuker om spannende dingen te gaan onderzoeken met mij. Toen zijn wij samen aan de drugs gegaan. In het begin was dit wel spannend en gezellig, maar al snel veranderde dat in ruzies met dierbaren en weglopen van huis. Na drie en een half jaar was ik eindelijk sterker dan jij en stopte ik met de drugs. Ik heb toen al onze schulden afbetaald en hard gewerkt. Ook in het werken nam jij weer de controle, doordat ik zoveel mogelijk ging werken om maar nergens bij stil te hoeven staan. Langzaam maar zeker nam jij weer steeds meer de overhand, zodat ik vaker naar de kroeg ging met vriendinnen en diensten op mijn werk ging weggeven aan anderen.

Toen kwamen we mijn ex-vriendin weer tegen en trapten we er samen in dat het nu anders zou gaan lopen dan de vorige keer. Echter bleek dat niet zo te zijn. Na al vele klappen te hebben gekregen kwamen we weer in aanraking met drugs. Toen was jij weer de baas in mijn leven. Alles heb je kapot gemaakt en niets liet je mij behouden. Na ruim twee jaar waarin je mij tot drie keer bijna dood hebt laten gaan, was ik je helemaal beu. En voor de eerste keer in bijna heel mijn leven ben ik je de baas geworden en heb ik mijn moeder gebeld. Gelukkig wilde zij mij nog een laatste keer helpen.

Ik heb de keuze gemaakt aan mijzelf te werken en sterker te worden, waardoor ik handvatten heb gekregen om met je om te gaan en boven je te blijven staan. Ik weet, je zult altijd aanwezig zijn en toch proberen mij zover te krijgen. Maar let op, alles kapot makende, vervelende verslaafde ik. Ik begin mijn gedragingen te zien en te herkennen, waarop ik actie onderneem en jij gaat het afleggen. Ik heb namelijk een nieuwe vriend gevonden die het wel goed met mij voorheeft en mij daarbij zal helpen en steunen. Dat is mijn hogere macht. Dus bij deze neem ik afscheid van jou!!!

BYE BYE ZWAAI ZWAAI EN TOT NOOIT MEER!!!

Helene is ervaringsdeskundige in de FACT teams van Yulius en trainer/coach bij PEERpoint

Lieve Tamara

Vrouw, wat hou ik veel van jou. Hier zijn we dan, 53 jaar en moeder van een geweldige inmiddels volwassen zoon. Wat heb je veel ingrijpende dingen meegemaakt! Een heroïneverslaving, een burn-out, allebei je ouders kort na elkaar verloren en onlangs nog je scheiding. Poeh, dat is allemaal niet niks en het is ook nog niet eens alles. 

Oké, je bent tegenwoordig voor het mooie misschien wat te zwaar. Dat was wel even wennen, omdat je in je jeugd en later in je verslavingsjaren altijd juist heel dun bent geweest. Maar het is zoals het is, en gelukkig hoef je inmiddels van jezelf niet meer zo nodig slank te worden. Je bent gewoon prima zo. Je hebt kraaienpootjes en kleine bruine ouderdomsvlekjes op je handen. Ook dat is niet erg, want het herinnert je aan je prachtige lieve moeder die je helaas al sinds 2014 moet missen. Zo’n lieve ga-door-het-vuur moeder, die jij nu voor je eigen zoon bent. 

Lieverd, ik vind je absoluut een prachtige vrouw. Niet op een Sophia-Loren-achtige manier, maar op een wauw-wat- heb-je-veel-te-bieden-aan-deze-wereld manier. Er zit een kracht in jou waar ik van onder de indruk ben. De rustige en wijze manier waarop je deze kracht inzet voor het goede vind ik bewonderenswaardig. Natuurlijk, je raakt soms overenthousiast en je schiet daardoor af en toe volledig uit de bocht, en dat is oké. Ook dat hoort bij jou. Het maakt je echt, en dat voelt goed! Je hebt een fonkeling in je ogen, waarvan ik nooit had durven dromen dat die weer terug zou komen. Je hebt zo hard gewerkt om mij te leren kennen. Je weet nu wat mij energie geeft en wat mij energie kost, waar ik goed en minder goed in ben, waar ik voor en waar ik tegen ben en je hebt ontdekt dat ik gezegend bent met vele talenten. Al mijn talenten zet je in om het leven voor anderen een beetje beter te maken. Je bent onvermoeibaar en optimistisch en dat vind ik geweldig aan jou. 

Wat je ook hebt geleerd, is om goed voor mij te zorgen. Je hebt mijn interne criticus omgebogen naar een liefhebbende coach, je durft op mijn ijzersterke intuïtie te vertrouwen ook tegen de stroom in, je komt voor mij op en je durft de meeste van mijn gevoelens te voelen en zelfs te tonen. Het blijft een uitdaging om te kunnen zijn met mijn vele en soms moeilijke gevoelens, maar ook daar word je steeds beter in.  Je bent mijn soulmate. De liefde van mijn leven. En ik hou van de combinatie die je maakt met je hoog gevoeligheid én je rockstar uitstraling. Alles past erin. Huilen, vallen en weer opstaan, kracht en humor, “kom maar bij me” en “do not mess with me!”. Het klopt gewoon. Alles mag er zijn. 

Tot slot wil ik je zeggen dat ik het heerlijk vind dat je ons huis zo opgeruimd houdt, dat je overal bloemen neerzet, en dat je zorgt voor heerlijke geuren en zachte stoffen. 

Nu ga ik stoppen, want ik moet pioenrozen voor je gaan kopen en de alcoholvrije champagne koud zetten, want lieverd, je verdient het!

Veel liefs,
Tamara

Tamara is ervaringsdeskundige projectleider van PEERpoint